Ik had vanmorgen een fijn Skype gesprek met mijn lieve vriendin waarbij het ging over uitreiken naar elkaar en verbinden met elkaar. Hoe we in de verbinding elkaar fijn kunnen “spiegelen” met wat we zien en horen bij elkaar. En dat dit, in de afgelopen tijd van Corona, vaak niet kon zoals we gewend waren en dat online niet de fysieke nabijheid creëert waar we wel zo naar verlangen. Ze deelde over hoe moeilijk het is om uit te reiken of hoe uit te reiken om werkelijk verbinding te maken met mensen in haar omgeving.
Verlangen naar: elkaar even omhelzen, een hand op elkaars schouder voelen, elkaar in de ogen kijken of elkaar gezellig een arm geven struinend door de winkelstraatjes. En hoe we ons nu vaak zo ongelofelijk eenzaam en alleen kunnen voelen én vervolgens verzanden in veel “dingen doen” zodat we al deze gevoelens niet onder ogen hoeven te komen. Puur en alleen omdat we vaak ook niet weten hoe we het anders kunnen doen doordat het ons niet geleerd is of voor gedaan is in onze jeugd. Denk b.v. aan ouders die emotioneel afwezig waren of fysiek er niet waren om ons gerust te stellen en daar komt onze “vriend” eenzaamheid binnen gewandeld……
Best een “dingetje” als je b.v. in je 40iger, 50igers of 60igers bent….. je doet dit immers al je halve leven of een groot deel van je leven zo…. dat draai je niet zomaar even “om” zeg maar…. Was het maar zo’n feest, hè?
Hoe is dat voor jou? Hoe ga jij om met momenten van eenzaamheid, verdriet , boosheid, stress of grote schrik? Kun jij jezelf opvangen als je overspoelt wordt met onverwachte gevoelens en emoties? Maak je tijd en ruimte om te onderzoeken wat er allemaal gebeurd in je lichaam? Geef jij stem aan jouw binnenwereld zodat je partner, familie, vrienden en vriendinnen weten wat er precies gaande is en er rekening met jou gehouden wordt?
Zouden we dit soort vragen en gesprekken niet vaker met elkaar “moeten” hebben? Dat we elkaar laten weten dat we er zijn? Dat we ook werkelijk de tijd nemen om naar elkaars gevoelsleven te informeren en er ook naar te luisteren. Dat we elkaar het gevoel geven dat het okay en veilig is om openhartig te zijn ook al vind je dat wellicht best spannend? Dat gevoelens en emoties net zo belangrijk zijn als eten en drinken? Dat als we ons met elkaar verbinden en met elkaar delen we ook samen helen?
Samen oefenen in een houding creëren van: “jij bent welkom met alles wat er is!” Hierin ligt, mijn inziens, een uitnodiging van ruimte……. ruimte om los te kunnen laten wat je b.v. al zo lang kampachtig probeert vast te houden en eigenlijk niet meer voor je werkt. Ruimte om alleen maar te zijn, te voelen, zonder er iets mee te hoeven doen….. dat het mag stromen en gaan zoals het gaat…….. los te laten…….
Hoe welkom zou iedereen zich dan voelen?
Wij voelden ons in ieder geval opgelucht na het delen van onze gevoelens en emoties!
Wil jij leren delen om te helen?
Je bent welkom bij mij met alles wat er is!
En heb het fijn lief mens!!
Liefs,
Natascha